سرسخن

به نام او که نام و یادش آرامش بخش است.

همهمه عجیبی است صدا به صدا نمی رسد. شهر کوچک سالیان دور اکنون پایتختی شده است با مدعیان بسیار. تجار صنعتگران دیوان سالاران نظامیان خرده فروشان شاعران نویسندگان احزاب گروهها مردان زنان کودکان و بسیاری از خلایق تنها و تنها فریاد می زنیم. بنابراین نباید صدا به صدا برسد شگفت آور اینکه همه گان به گونه ای رفتار می کنیم که گویی فریاد دیگری را می شنویم و با تایید سخنان او سخن خود را فریاد می زنیم. در این میان برای یک سکوت چه باید کرد؟ براستی باید پدیده ای بهت آور روی دهد یا معجزه ای عظیم یا … هر چه بود و هر چه هست باید گفت در این سال بلوا سکوت بزرگترین دانایی هاست.

دوست خوب و خوش ذوقم رضا وبلاگی را طراحی کرده و این خود گام مبارکی است که فریادها را به سکوت دانایی افزا مبدل کنیم. از این پس اگر مجالی و نفسی باقی باشد فریادها را از صدا به حروف نگارشی تغییر هویت خواهم داد و هر آنچه که به هوش و نظرم مناسب باشد چه از قلم نگارنده و چه بزرگان ادب هنر و جامعه که باید نزدشان شاگردیها کرد را در این وبلاگ قرار می دهم و بی شک از تندی انتقاد نخواهم رنجید. بنابراین توان افزایی سکوت دانایی بخش را بنای رویکردمان قرار خواهیم داد. تا باد چنین بادا.